De portretten: mensen als jij en ik vertellen waarom ze het spuugzat zijn, namen zijn op verzoek veranderd.
Monique is het zat, #spuugzat .
Jarenlang had ze een relatie, de laatste jaren ging het niet zo lekker meer en uiteindelijk waren ze het er beiden over eens geweest dat het het beste was als ze uit elkaar gingen. Het was direct duidelijk dat Monique een andere woning zou moeten zoeken. Het huis stond op Fred zijn naam. Dat had ze niet zo handig aangepakt, daar was ze inmiddels wel achter. Monique was tien jaar geleden bij Fred ingetrokken, die twaalf jaar ouder was dan Monique. Ze hadden verder niets vast gelegd, niet over de woning, dat voelde niet goed. Fred woonde er immers al vijftien jaar. Ze waren ook niet getrouwd. Zes jaar geleden was hun zoon geboren en was Monique minder gaan werken. Fred vond het niet nodig om minder te gaan werken.
Dat dat achteraf niet slim was, dat wist ze nu wel, maar daar veranderde ze nu niets meer aan. Vorig jaar hadden ze de knoop doorgehakt en was Monique de zoektocht begonnen naar betaalbare woonruimte voor haarzelf en natuurlijk moest haar zoon er ook een bed hebben. De opvoeding zouden ze verder in co-ouderschap doen. Het was Monique al vrij snel duidelijk geworden dat het niet eenvoudig zou worden om op korte termijn betaalbare woonruimte te vinden! Die was er niet of nauwelijks en de wachttijd bij de woningbouwvereniging was naar schatting een jaar of vier! Dat was niet het enige dat tegenviel. Ook het samen wonen in het huis van Fred nadat hun relatie gestrand was, viel tegen. Eigenlijk bleek dat al na twee maanden onmogelijk te zijn. De irritaties namen binnen de kortste keren enorme proporties aan en om te voorkomen dat ze elkaar letterlijk in de haren zouden vliegen voor de ogen van hun zoon, was Monique bij haar ouders gaan wonen.
En of dat nou zo’n slimme zet geweest was… Het was de enige stap die ze kon nemen op dat moment, dat wist ze wel, maar ook dit leek een kleine ramp te worden. Ze sliep nu al negen maanden op een matras in de woonkamer. Iedere ochtend zette ze het matras op zijn kant achter de bank en vouwde ze het beddengoed op en plaatste het in een boodschappentas achter het gordijn. Haar ouders waren namelijk niet zo groot behuisd, die waren een paar jaar geleden verhuisd naar een klein appartement met één slaapkamer en een berghok. Ze had wat minimale kastruimte in het berghok en een deel van haar bezittingen sleepte ze mee in haar auto. Als haar zoon bij haar logeerde, werd er een luchtbed opgepompt en sliep hij bij haar in de woonkamer. Hij logeerde dus ook niet zo vaak bij haar als ze zou willen. Een aantal dagen per week haalde ze hem uit school op en bracht ze hem na het eten weer terug naar zijn vader.
Monique is radeloos. Ze had een andere baan genomen zodat ze meer uren kon werken, maar vooralsnog veranderde dat niets aan het feit dat ze de komende jaren nog niet aan de beurt zou zijn voor een woning. Die waren er simpelweg niet. Op verschillende punten in haar omgeving werd er gebouwd, maar dat waren grotendeels grote koopwoningen en dure appartementen. Sociale huurwoningen werden maar mondjesmaat gebouwd. Volgens de bouwbesluiten moest er een bepaald percentage huurwoningen gebouwd worden, maar in de praktijk werd dat vaak door projectontwikkelaars afgekocht omdat ze nu eenmaal meer konden verdienen aan duurdere woningen. En dus was er nog geen licht te zien aan het einde van de tunnel voor Monique. Voor urgentie kwam ze ook al niet in aanmerking, ze had immers een dak boven haar hoofd en haar zoon kon bij zijn vader terecht.
Monique is het zat, spuugzat.
www.spuugzat.weebly.com
Jarenlang had ze een relatie, de laatste jaren ging het niet zo lekker meer en uiteindelijk waren ze het er beiden over eens geweest dat het het beste was als ze uit elkaar gingen. Het was direct duidelijk dat Monique een andere woning zou moeten zoeken. Het huis stond op Fred zijn naam. Dat had ze niet zo handig aangepakt, daar was ze inmiddels wel achter. Monique was tien jaar geleden bij Fred ingetrokken, die twaalf jaar ouder was dan Monique. Ze hadden verder niets vast gelegd, niet over de woning, dat voelde niet goed. Fred woonde er immers al vijftien jaar. Ze waren ook niet getrouwd. Zes jaar geleden was hun zoon geboren en was Monique minder gaan werken. Fred vond het niet nodig om minder te gaan werken.
Dat dat achteraf niet slim was, dat wist ze nu wel, maar daar veranderde ze nu niets meer aan. Vorig jaar hadden ze de knoop doorgehakt en was Monique de zoektocht begonnen naar betaalbare woonruimte voor haarzelf en natuurlijk moest haar zoon er ook een bed hebben. De opvoeding zouden ze verder in co-ouderschap doen. Het was Monique al vrij snel duidelijk geworden dat het niet eenvoudig zou worden om op korte termijn betaalbare woonruimte te vinden! Die was er niet of nauwelijks en de wachttijd bij de woningbouwvereniging was naar schatting een jaar of vier! Dat was niet het enige dat tegenviel. Ook het samen wonen in het huis van Fred nadat hun relatie gestrand was, viel tegen. Eigenlijk bleek dat al na twee maanden onmogelijk te zijn. De irritaties namen binnen de kortste keren enorme proporties aan en om te voorkomen dat ze elkaar letterlijk in de haren zouden vliegen voor de ogen van hun zoon, was Monique bij haar ouders gaan wonen.
En of dat nou zo’n slimme zet geweest was… Het was de enige stap die ze kon nemen op dat moment, dat wist ze wel, maar ook dit leek een kleine ramp te worden. Ze sliep nu al negen maanden op een matras in de woonkamer. Iedere ochtend zette ze het matras op zijn kant achter de bank en vouwde ze het beddengoed op en plaatste het in een boodschappentas achter het gordijn. Haar ouders waren namelijk niet zo groot behuisd, die waren een paar jaar geleden verhuisd naar een klein appartement met één slaapkamer en een berghok. Ze had wat minimale kastruimte in het berghok en een deel van haar bezittingen sleepte ze mee in haar auto. Als haar zoon bij haar logeerde, werd er een luchtbed opgepompt en sliep hij bij haar in de woonkamer. Hij logeerde dus ook niet zo vaak bij haar als ze zou willen. Een aantal dagen per week haalde ze hem uit school op en bracht ze hem na het eten weer terug naar zijn vader.
Monique is radeloos. Ze had een andere baan genomen zodat ze meer uren kon werken, maar vooralsnog veranderde dat niets aan het feit dat ze de komende jaren nog niet aan de beurt zou zijn voor een woning. Die waren er simpelweg niet. Op verschillende punten in haar omgeving werd er gebouwd, maar dat waren grotendeels grote koopwoningen en dure appartementen. Sociale huurwoningen werden maar mondjesmaat gebouwd. Volgens de bouwbesluiten moest er een bepaald percentage huurwoningen gebouwd worden, maar in de praktijk werd dat vaak door projectontwikkelaars afgekocht omdat ze nu eenmaal meer konden verdienen aan duurdere woningen. En dus was er nog geen licht te zien aan het einde van de tunnel voor Monique. Voor urgentie kwam ze ook al niet in aanmerking, ze had immers een dak boven haar hoofd en haar zoon kon bij zijn vader terecht.
Monique is het zat, spuugzat.
www.spuugzat.weebly.com
Meneer Van Zevenhoven is het zat, #spuugzat .
Meneer Van Zevenhoven is 85 jaar, hij woont nog op zichzelf in een klein woninkje waar hij is gaan wonen nadat zijn vrouw vijftien jaar geleden overleed. Die grote ééngezinswoning, daar voelde hij zich niet meer thuis, daar miste hij zijn vrouw ook teveel. Ze hadden er jaren gewoond, hun kinderen waren er opgegroeid en uitgevlogen. Hij hoorde ook dat er tekorten waren aan woonruimte en hij gunde het een ander gezin om in dit ruime huis te wonen. Dus had hij bij de woningbouwvereniging aangegeven dat hij wel wilde verhuizen, naar een seniorenwoning. Zijn zoons en schoondochters hadden geholpen met de verhuizing. Niet alle spullen konden mee en hij had het best heel moeilijk gevonden om afscheid te moeten nemen van een deel van de herinneringen van zijn leven. Maar, uiteindelijk had hij het prima naar zijn zin in de nieuwe woning. Financieel was hij er niet eens op vooruit gegaan, omdat hij al zo lang in de vorige woning woonde, betaalde hij daar een lage huur. In de nieuwe seniorenwoning was dat hoger, maar ach, het moest maar.
Gaandeweg was de gezondheid van meneer Van Zevenhoven wat achteruit gegaan, hij had inmiddels één keer per dag de thuiszorg op bezoek en eens in de twee weken kreeg hij huishoudelijke hulp. Dat was niet zo vaak als hij zou willen, want ondanks dat hij in zijn eentje was, vond hij het toch wel fijn als het toilet iedere week werd schoongemaakt. Ook kwam het nu wel voor dat er na een bezoek van één zijn kinderen kruimels op de grond lagen die hij niet op kon ruimen en hij wilde het zijn schoondochter niet vragen. Hij was veel te blij dat ze zo af en toe langskwamen met zijn kleinkinderen, al was dat niet zo vaak als hij zou willen, maar hij realiseerde zich ook dat zijn zoons het druk hadden met hun eigen leven. Ook woonden ze beiden niet echt om de hoek, dat was jammer.
Jammer was ook dat er bijna ieder jaar werd gesnoeid in zijn pensioen. Zo had hij nog nauwelijks geld om een kadootje te betalen voor zijn kleinkinderen. Of voor iets lekkers bij de koffie als ze langskwamen. Boodschappen kon hij gelukkig nog zelf doen, dat lukte nog en daar was hij dankbaar voor. Hij vond het al erg genoeg dat de thuiszorg iedere dag langs moest komen om hem te helpen. Het ergste daarvan vond hij dat het personeel zo vaak wisselde. Was hij net gewend aan iemand, kwam er weer een ander. Over het algemeen waren ze allemaal wel lief voor hem. Ook in de huishoudelijke hulp zaten veel wisselingen. Hij had een dame gehad die zijn kleine huishouden naar zijn smaak goed bestierde, maar zij was ermee gestopt, of ziek geworden, hij wist het niet meer. Daarna was er iemand anders gekomen. Een vrouw die lang bleef zitten bij het koffiedrinken en die soms vond dat het goed genoeg was en een kwartier eerder weer weg ging. Meneer Van Zevenhoven had dit wel in de gaten, maar hij vond het moeilijk er iets over te zeggen, hij was tenslotte afhankelijk van de hulp die zij heb boden. In dat soort gevallen hoopte hij dat er dan maar weer snel iemand anders kwam. Vaak was dat ook wel zo.
Er is inmiddels zoveel bezuinigd in de zorg en de werkdruk en de tijd die zorgmedewerkers kwijt zijn met administratie is zo hoog geworden, dat de personeelswisselingen elkaar snel opvolgen, dat is niet goed voor de kwaliteit van de zorg. Tegenwoordig wordt er al snel verwacht dat je (gedeeltelijk) door mantelzorgers geholpen wordt, maar dat zit er met zijn zoons en schoondochters niet in. Die wonen net te ver weg en hij wil ze niet vragen om meer hulp. Hij wil niet lastig zijn. Nee, het is niet meer zoals het geweest is, niet dat hij wil zeggen dat vroeger alles beter was, maar de zorg, dat was vroeger wel beter geregeld.
Meneer Van Zevenhoven wil niet zeggen dat hij het spuugzat is, daarvoor is hij te bescheiden, maar eigenlijk is hij het wel. Spuugzat.
Meneer Van Zevenhoven is 85 jaar, hij woont nog op zichzelf in een klein woninkje waar hij is gaan wonen nadat zijn vrouw vijftien jaar geleden overleed. Die grote ééngezinswoning, daar voelde hij zich niet meer thuis, daar miste hij zijn vrouw ook teveel. Ze hadden er jaren gewoond, hun kinderen waren er opgegroeid en uitgevlogen. Hij hoorde ook dat er tekorten waren aan woonruimte en hij gunde het een ander gezin om in dit ruime huis te wonen. Dus had hij bij de woningbouwvereniging aangegeven dat hij wel wilde verhuizen, naar een seniorenwoning. Zijn zoons en schoondochters hadden geholpen met de verhuizing. Niet alle spullen konden mee en hij had het best heel moeilijk gevonden om afscheid te moeten nemen van een deel van de herinneringen van zijn leven. Maar, uiteindelijk had hij het prima naar zijn zin in de nieuwe woning. Financieel was hij er niet eens op vooruit gegaan, omdat hij al zo lang in de vorige woning woonde, betaalde hij daar een lage huur. In de nieuwe seniorenwoning was dat hoger, maar ach, het moest maar.
Gaandeweg was de gezondheid van meneer Van Zevenhoven wat achteruit gegaan, hij had inmiddels één keer per dag de thuiszorg op bezoek en eens in de twee weken kreeg hij huishoudelijke hulp. Dat was niet zo vaak als hij zou willen, want ondanks dat hij in zijn eentje was, vond hij het toch wel fijn als het toilet iedere week werd schoongemaakt. Ook kwam het nu wel voor dat er na een bezoek van één zijn kinderen kruimels op de grond lagen die hij niet op kon ruimen en hij wilde het zijn schoondochter niet vragen. Hij was veel te blij dat ze zo af en toe langskwamen met zijn kleinkinderen, al was dat niet zo vaak als hij zou willen, maar hij realiseerde zich ook dat zijn zoons het druk hadden met hun eigen leven. Ook woonden ze beiden niet echt om de hoek, dat was jammer.
Jammer was ook dat er bijna ieder jaar werd gesnoeid in zijn pensioen. Zo had hij nog nauwelijks geld om een kadootje te betalen voor zijn kleinkinderen. Of voor iets lekkers bij de koffie als ze langskwamen. Boodschappen kon hij gelukkig nog zelf doen, dat lukte nog en daar was hij dankbaar voor. Hij vond het al erg genoeg dat de thuiszorg iedere dag langs moest komen om hem te helpen. Het ergste daarvan vond hij dat het personeel zo vaak wisselde. Was hij net gewend aan iemand, kwam er weer een ander. Over het algemeen waren ze allemaal wel lief voor hem. Ook in de huishoudelijke hulp zaten veel wisselingen. Hij had een dame gehad die zijn kleine huishouden naar zijn smaak goed bestierde, maar zij was ermee gestopt, of ziek geworden, hij wist het niet meer. Daarna was er iemand anders gekomen. Een vrouw die lang bleef zitten bij het koffiedrinken en die soms vond dat het goed genoeg was en een kwartier eerder weer weg ging. Meneer Van Zevenhoven had dit wel in de gaten, maar hij vond het moeilijk er iets over te zeggen, hij was tenslotte afhankelijk van de hulp die zij heb boden. In dat soort gevallen hoopte hij dat er dan maar weer snel iemand anders kwam. Vaak was dat ook wel zo.
Er is inmiddels zoveel bezuinigd in de zorg en de werkdruk en de tijd die zorgmedewerkers kwijt zijn met administratie is zo hoog geworden, dat de personeelswisselingen elkaar snel opvolgen, dat is niet goed voor de kwaliteit van de zorg. Tegenwoordig wordt er al snel verwacht dat je (gedeeltelijk) door mantelzorgers geholpen wordt, maar dat zit er met zijn zoons en schoondochters niet in. Die wonen net te ver weg en hij wil ze niet vragen om meer hulp. Hij wil niet lastig zijn. Nee, het is niet meer zoals het geweest is, niet dat hij wil zeggen dat vroeger alles beter was, maar de zorg, dat was vroeger wel beter geregeld.
Meneer Van Zevenhoven wil niet zeggen dat hij het spuugzat is, daarvoor is hij te bescheiden, maar eigenlijk is hij het wel. Spuugzat.
Ook Priscilla is het zat, #spuugzat .
Priscilla is 25 jaar en werkt al een paar jaar op het kantoor van een groothandel in tuinmeubelen. Ze heeft het er naar haar zin, ze heeft leuke collega’s en ze verdient best een leuk salaris. Ook heeft ze al vijf jaar verkering met Mike.
Mike en Priscilla wonen niet samen, al zouden ze niets liever willen dan dat. Mike en Priscilla wonen beiden nog bij hun ouders. En het ziet er niet naar uit dat deze situatie snel zal veranderen.
Mike is 24 jaar en werkt sinds een jaar als kok in een hip restaurant en verdient dus ook een gemiddeld salaris voor zijn leeftijd. Je zou dus zeggen dat ze samen wel een hypotheek zouden moeten kunnen krijgen om een appartementje te kopen. Helaas is dat niet zo. Het laatste half jaar hebben ze twee keer laten uitrekenen hoeveel hypotheek ze zouden kunnen krijgen met zijn tweeën, maar voor het bedrag dat daar uitkwam, kun je in de stad waar zij wonen, en ook in de wijde omgeving trouwens, niks kopen, zelfs geen klushuis. Bovendien mag je de bijkomende kosten bij de aanschaf van een huis niet meer verhypotheken, dus je moet een aardig spaarpotje hebben voordat je iets kan kopen.
Met dat spaarpotje komt het vanzelf goed als het nog lang duurt, dat is dan wel weer het voordeel van thuis wonen. Maar Priscilla en Mike willen graag samen verder en een start maken met hun leven samen in hun eigen huis. Priscilla droomt al van een kindje, maar dat zal allemaal moeten wachten. Priscilla staat al sinds haar 19de ingeschreven voor een huurwoning en ook Mike heeft zich een aantal jaren geleden daarvoor ingeschreven. Die wachtlijsten zijn ontzettend lang. Er wordt gesproken over minimaal acht jaar voor hun regio! Toch reageren ze af en toe op een woning en eindigen ze als nummer 200 of verder. Soms is er een woning die door middel van loting wordt vergeven, dan liggen de kansen heel anders! Maar tot nu toe nog zonder succes.
Nu zou er in de buurt begonnen worden met de bouw van een groot appartementencomplex, waarvan een deel huurwoningen en dat zou geknipt zijn voor het stel. Echter, door de stikstofcrisis wordt het project uitgesteld en misschien wel op de lange baan geschoven! Nog langer wachten dus. Priscilla is vaak chagrijnig en heeft al een paar keer flinke aanvaringen gehad met haar ouders. Ze is er gewoon heel erg aan toe om op zichzelf te gaan wonen. Met andere woorden: Priscilla is het zat, spuugzat!
Priscilla is 25 jaar en werkt al een paar jaar op het kantoor van een groothandel in tuinmeubelen. Ze heeft het er naar haar zin, ze heeft leuke collega’s en ze verdient best een leuk salaris. Ook heeft ze al vijf jaar verkering met Mike.
Mike en Priscilla wonen niet samen, al zouden ze niets liever willen dan dat. Mike en Priscilla wonen beiden nog bij hun ouders. En het ziet er niet naar uit dat deze situatie snel zal veranderen.
Mike is 24 jaar en werkt sinds een jaar als kok in een hip restaurant en verdient dus ook een gemiddeld salaris voor zijn leeftijd. Je zou dus zeggen dat ze samen wel een hypotheek zouden moeten kunnen krijgen om een appartementje te kopen. Helaas is dat niet zo. Het laatste half jaar hebben ze twee keer laten uitrekenen hoeveel hypotheek ze zouden kunnen krijgen met zijn tweeën, maar voor het bedrag dat daar uitkwam, kun je in de stad waar zij wonen, en ook in de wijde omgeving trouwens, niks kopen, zelfs geen klushuis. Bovendien mag je de bijkomende kosten bij de aanschaf van een huis niet meer verhypotheken, dus je moet een aardig spaarpotje hebben voordat je iets kan kopen.
Met dat spaarpotje komt het vanzelf goed als het nog lang duurt, dat is dan wel weer het voordeel van thuis wonen. Maar Priscilla en Mike willen graag samen verder en een start maken met hun leven samen in hun eigen huis. Priscilla droomt al van een kindje, maar dat zal allemaal moeten wachten. Priscilla staat al sinds haar 19de ingeschreven voor een huurwoning en ook Mike heeft zich een aantal jaren geleden daarvoor ingeschreven. Die wachtlijsten zijn ontzettend lang. Er wordt gesproken over minimaal acht jaar voor hun regio! Toch reageren ze af en toe op een woning en eindigen ze als nummer 200 of verder. Soms is er een woning die door middel van loting wordt vergeven, dan liggen de kansen heel anders! Maar tot nu toe nog zonder succes.
Nu zou er in de buurt begonnen worden met de bouw van een groot appartementencomplex, waarvan een deel huurwoningen en dat zou geknipt zijn voor het stel. Echter, door de stikstofcrisis wordt het project uitgesteld en misschien wel op de lange baan geschoven! Nog langer wachten dus. Priscilla is vaak chagrijnig en heeft al een paar keer flinke aanvaringen gehad met haar ouders. Ze is er gewoon heel erg aan toe om op zichzelf te gaan wonen. Met andere woorden: Priscilla is het zat, spuugzat!
Niels is het zat, #spuugzat!
Niels is een student technische bedrijfskunde aan het HBO. Hij zit in zijn laatste jaar. Hij heeft inmiddels een aardige studieschuld opgebouwd, want net toen hij ging studeren, werd de studiefinanciering als gift voor het HBO afgeschaft, het is nu een lening. Niels studeert vrij ver van zijn woonplaats af, het is iedere dag anderhalf uur heen en weer anderhalf uur terug met het openbaar vervoer. Overstappen op winderige stations en dan nog al die keren dat de bus of trein niet op tijd rijdt of uitvalt. Niels heeft overwogen op kamers te gaan wonen, vlakbij zijn school, maar toen hij ging rekenen, en rekenen kan hij toevallig erg goed, ontdekte hij dat zijn studielening dan wel heel erg snel zou oplopen. Zijn studieschuld zou dan aan het einde van zijn studie in de tienduizenden Euro’s lopen. Dus besloot hij gewoon bij zijn ouders te blijven wonen en dan maar iedere dag heen en weer te reizen, lang leve de studenten-ov!
Naast zijn studie heeft Niels een baantje. En niet zomaar een baantje, Niels heeft ambitie. Hij is trainer bij verschillende atletiekverenigingen in zijn omgeving. Dat heeft hij altijd al gewild en nu heeft hij het voor elkaar. Het is redelijk te combineren met zijn studie, omdat de trainingen eigenlijk altijd pas aan het einde van de middag beginnen, of pas ‘s avonds. Maar omdat de verenigingen deels flink buiten zijn woonplaats gevestigd zijn, is het geen optie om er op de fiets heen te gaan en met het openbaar vervoer redt hij het niet om op tijd op de atletiekbaan te staan, mede doordat de banen vaak slecht te bereiken zijn met het ov. Dus heeft Niels een autootje. Een klein, oud autootje, maar hij doet het nog goed. Niet te duur in de wegenbelasting en de verzekering staat op naam van zijn ouders. Een autootje van 19 jaar oud. Hij heeft er veel plezier van.
Nu heeft Niels gelezen dat er plannen zijn om auto’s van vijftien jaar en ouder van de weg af te krijgen, omdat de stikstofuitstoot van deze auto’s te hoog zou zijn. De overheid lijkt er niet bij stil te staan dat veel mensen niet voor hun lol in zo’n ‘youngtimer’, zoals ze genoemd worden, rijden. Niels zou een auto die jonger is dan vijftien jaar helemaal niet kunnen betalen. Als deze maatregel doorgang zou vinden, zou Niels zijn auto én zijn baantjes als trainer moeten opgeven. Niels vraagt zich af hoe slecht het voor het milieu is om duizenden auto’s van de weg af te halen. Wat gebeurt er eigenlijk met die auto’s? Worden die gerecycled of verdwijnen ze naar het oostblok of Afrika?
Niels is het zat, en eigenlijk is hij het spuugzat! Hij studeert hard voor zijn toekomst en hij zal waarschijnlijk best een goede baan kunnen krijgen, maar hij heeft inmiddels wel een flinke schuld bij DUO. Ondanks de belofte dat die schuld niet mee zou mogen tellen voor zijn toekomstige hypotheek, gebeurt dat inmiddels wél! Voor zover hij een hypotheek kan krijgen, want dat is voor een jongere nagenoeg onmogelijk. En een huurhuis, dat is ook zo makkelijk nog niet, dat ziet hij wel aan verschillende mensen in zijn vriendenkring, Priscilla bijvoorbeeld.
Niels is een student technische bedrijfskunde aan het HBO. Hij zit in zijn laatste jaar. Hij heeft inmiddels een aardige studieschuld opgebouwd, want net toen hij ging studeren, werd de studiefinanciering als gift voor het HBO afgeschaft, het is nu een lening. Niels studeert vrij ver van zijn woonplaats af, het is iedere dag anderhalf uur heen en weer anderhalf uur terug met het openbaar vervoer. Overstappen op winderige stations en dan nog al die keren dat de bus of trein niet op tijd rijdt of uitvalt. Niels heeft overwogen op kamers te gaan wonen, vlakbij zijn school, maar toen hij ging rekenen, en rekenen kan hij toevallig erg goed, ontdekte hij dat zijn studielening dan wel heel erg snel zou oplopen. Zijn studieschuld zou dan aan het einde van zijn studie in de tienduizenden Euro’s lopen. Dus besloot hij gewoon bij zijn ouders te blijven wonen en dan maar iedere dag heen en weer te reizen, lang leve de studenten-ov!
Naast zijn studie heeft Niels een baantje. En niet zomaar een baantje, Niels heeft ambitie. Hij is trainer bij verschillende atletiekverenigingen in zijn omgeving. Dat heeft hij altijd al gewild en nu heeft hij het voor elkaar. Het is redelijk te combineren met zijn studie, omdat de trainingen eigenlijk altijd pas aan het einde van de middag beginnen, of pas ‘s avonds. Maar omdat de verenigingen deels flink buiten zijn woonplaats gevestigd zijn, is het geen optie om er op de fiets heen te gaan en met het openbaar vervoer redt hij het niet om op tijd op de atletiekbaan te staan, mede doordat de banen vaak slecht te bereiken zijn met het ov. Dus heeft Niels een autootje. Een klein, oud autootje, maar hij doet het nog goed. Niet te duur in de wegenbelasting en de verzekering staat op naam van zijn ouders. Een autootje van 19 jaar oud. Hij heeft er veel plezier van.
Nu heeft Niels gelezen dat er plannen zijn om auto’s van vijftien jaar en ouder van de weg af te krijgen, omdat de stikstofuitstoot van deze auto’s te hoog zou zijn. De overheid lijkt er niet bij stil te staan dat veel mensen niet voor hun lol in zo’n ‘youngtimer’, zoals ze genoemd worden, rijden. Niels zou een auto die jonger is dan vijftien jaar helemaal niet kunnen betalen. Als deze maatregel doorgang zou vinden, zou Niels zijn auto én zijn baantjes als trainer moeten opgeven. Niels vraagt zich af hoe slecht het voor het milieu is om duizenden auto’s van de weg af te halen. Wat gebeurt er eigenlijk met die auto’s? Worden die gerecycled of verdwijnen ze naar het oostblok of Afrika?
Niels is het zat, en eigenlijk is hij het spuugzat! Hij studeert hard voor zijn toekomst en hij zal waarschijnlijk best een goede baan kunnen krijgen, maar hij heeft inmiddels wel een flinke schuld bij DUO. Ondanks de belofte dat die schuld niet mee zou mogen tellen voor zijn toekomstige hypotheek, gebeurt dat inmiddels wél! Voor zover hij een hypotheek kan krijgen, want dat is voor een jongere nagenoeg onmogelijk. En een huurhuis, dat is ook zo makkelijk nog niet, dat ziet hij wel aan verschillende mensen in zijn vriendenkring, Priscilla bijvoorbeeld.
#spuugzat - Het verhaal van Mia
Mia is het zat, spuugzat! Ze is het zat om steeds maar weer een beetje achteruit te lopen terwijl de krantenkoppen roepen dat het nu toch echt beter gaat en dat de koopkracht stijgt.
Mia is een vrouw van eind veertig. Ze is ruim tien jaar geleden gescheiden en had het geluk een appartementje te kunnen kopen met een niet al te hoge hypotheek. De kinderen voedde ze in co-ouderschap op met de vader van de kinderen. Naarmate de kinderen groter werden, ging ze steeds wat meer werken, om financieel onafhankelijk te kunnen zijn. Op een noodlottige dag, ruim vijf jaar geleden, overleed de vader van de kinderen en stond ze er alleen voor, ook financieel.
Gelukkig zijn er toeslagen en zo sloeg ze zich door die eerste jaren heen. Toch greep ze iedere mogelijkheid aan om meer te gaan werken totdat ze sinds een paar jaar veertig uur per week werkt. En het gekke is dat ze het een paar jaar geleden, met drie schoolgaande kinderen, minder uren werk en wat toeslagen, beter had dan tegenwoordig. Één kind is inmiddels de deur uit, de andere twee volgen een vervolgopleiding. Je zou denken dat je het dan financieel ook wat ruimer krijgt, maar niets van dit alles!
Ze heeft al op van alles bezuinigd. Geen kaas, brood en fruit meer van de markt, maar van de discountsupermarkt. Geen dure abonnementen voor mobiele telefoons meer, dat bleek veel goedkoper te kunnen en de vaste telefoon en het televisie abonnement zijn de deur uit. Inmiddels heeft ze een lease-auto van haar werk. En toch blijft er aan het einde van de maand minder (of niets) over dan een paar jaar geleden. Rara hoe kan dat?
Tja, wie het weet mag het zeggen. Denk je bezuinigd te hebben door middel van drie goedkope mobiele telefoonabonnementen, besluit de overheid de belasting op energie dusdanig te verhogen dat het bedrag dat je dacht over te houden, daaraan opgaat, en meer! De ziektekostenverzekering wordt ieder jaar duurder. En ook de boodschappen lijken almaar duurder te worden, ook al komt er geen merkproduct het huis meer in.
Mia is het zat, spuugzat. Ze is het zat dat ‘Den Haag’ zijn eigen baantjes in stand houdt, dat CEO’s van grote bedrijven en banken enorme bonussen krijgen, bonussen zo hoog dat zij het in haar hele leven niet kan verdienen. Ze is het spuugzat dat deze mensen dat de normaalste zaak van de wereld vinden! Ze is het spuugzat dat de overheid aan alle kanten geld over de balk smijt voor prestigieuze projecten, haar geld, het geld dat zij en alle andere Nederlanders iedere maand maar weer moeten opbrengen, zodat ‘Den Haag’ er feestjes van kan vieren. Het wordt hoog tijd dat de gewone man en vrouw het nu eens écht beter gaan krijgen.
Mia is het zat, spuugzat! Ze is het zat om steeds maar weer een beetje achteruit te lopen terwijl de krantenkoppen roepen dat het nu toch echt beter gaat en dat de koopkracht stijgt.
Mia is een vrouw van eind veertig. Ze is ruim tien jaar geleden gescheiden en had het geluk een appartementje te kunnen kopen met een niet al te hoge hypotheek. De kinderen voedde ze in co-ouderschap op met de vader van de kinderen. Naarmate de kinderen groter werden, ging ze steeds wat meer werken, om financieel onafhankelijk te kunnen zijn. Op een noodlottige dag, ruim vijf jaar geleden, overleed de vader van de kinderen en stond ze er alleen voor, ook financieel.
Gelukkig zijn er toeslagen en zo sloeg ze zich door die eerste jaren heen. Toch greep ze iedere mogelijkheid aan om meer te gaan werken totdat ze sinds een paar jaar veertig uur per week werkt. En het gekke is dat ze het een paar jaar geleden, met drie schoolgaande kinderen, minder uren werk en wat toeslagen, beter had dan tegenwoordig. Één kind is inmiddels de deur uit, de andere twee volgen een vervolgopleiding. Je zou denken dat je het dan financieel ook wat ruimer krijgt, maar niets van dit alles!
Ze heeft al op van alles bezuinigd. Geen kaas, brood en fruit meer van de markt, maar van de discountsupermarkt. Geen dure abonnementen voor mobiele telefoons meer, dat bleek veel goedkoper te kunnen en de vaste telefoon en het televisie abonnement zijn de deur uit. Inmiddels heeft ze een lease-auto van haar werk. En toch blijft er aan het einde van de maand minder (of niets) over dan een paar jaar geleden. Rara hoe kan dat?
Tja, wie het weet mag het zeggen. Denk je bezuinigd te hebben door middel van drie goedkope mobiele telefoonabonnementen, besluit de overheid de belasting op energie dusdanig te verhogen dat het bedrag dat je dacht over te houden, daaraan opgaat, en meer! De ziektekostenverzekering wordt ieder jaar duurder. En ook de boodschappen lijken almaar duurder te worden, ook al komt er geen merkproduct het huis meer in.
Mia is het zat, spuugzat. Ze is het zat dat ‘Den Haag’ zijn eigen baantjes in stand houdt, dat CEO’s van grote bedrijven en banken enorme bonussen krijgen, bonussen zo hoog dat zij het in haar hele leven niet kan verdienen. Ze is het spuugzat dat deze mensen dat de normaalste zaak van de wereld vinden! Ze is het spuugzat dat de overheid aan alle kanten geld over de balk smijt voor prestigieuze projecten, haar geld, het geld dat zij en alle andere Nederlanders iedere maand maar weer moeten opbrengen, zodat ‘Den Haag’ er feestjes van kan vieren. Het wordt hoog tijd dat de gewone man en vrouw het nu eens écht beter gaan krijgen.
SPUUGZAT
Het verhaal van M
M is het zat, spuugzat.Hij is het zat om elk dubbeltje om te keren terwijl de overheid steeds maar weer maatregelen verzint om hem nog verder de ellende in te trappen.
Hoe kwam dat zo?
M is een man van midden vijftig. In zijn jonge jaren heeft hij goed zijn boterham verdient. Hij had alles: huisje, vrouw, gezin en drie kinderen. Het lijkt niet op te kunnen totdat zijn hart ermee stopt op zijn 39ste verjaardag. Hij blijkt ook nog diabetes te hebben en er volgt een lange revalidatie. Hij krabbelt op en gaat weer gedeeltelijk aan het werk. In de tien jaar die volgen krijgt hij nog twee keer een hartaanval en uiteindelijk wordt hij, voor wat betreft betaald werk, definitief geveld door een diabetische voet die hem vijf jaar aan de bank gekluisterd houdt. Direct daarop besluit hij te gaan scheiden.
Met het vinden van woonruimte heeft hij geluk. Hij kan terecht in een complex voor 55-plussers waar zorg min of meer geïntegreerd is. Hij bouwt een nieuw bestaan op tussen meubels die hij gevonden heeft in de hoekjes van het internet die ‘gratis af te halen’ heten en met hulp van zijn familie. Met zijn gezondheid gaat het gelukkig ineens veel beter. Hij wil niet stilzitten en gaat als vrijwilliger aan de slag in het betreffende complex in het Grand Café waar de bewoners tussen de middag een maaltijd kunnen eten. Het werk vindt hij leuk, hij houdt van de interactie met andere mensen en hij krijgt betaald in de vorm van een maaltijd.
Die kan hij goed gebruiken, want de huur in het complex is fors en zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering is net iets te hoog om in aanmerking te komen voor subsidies. Door zijn aandoeningen is hij in ieder geval veroordeeld om ieder jaar de € 385,00 aan eigen risico van de ziektekostenverzekering te betalen. Hij heeft een oud autootje dat hem naar de frequente controles in ziekenhuis en bij de wondzorg brengt. Het openbaar vervoer is geen optie, daar doet hij enkele reis vijf kwartier over en moet diverse keren overstappen en afstanden lopen, wat met de beperking van zijn voet niet mogelijk is. Voor de WMO taxi komt hij, omdat zijn uitkering een tikkeltje te hoog is, niet in aanmerking. Een autootje dus, van inmiddels 22 jaar oud dat hij financieel nauwelijks op de weg kan houden. De APK wordt dan ook met angst en beven tegemoet gezien.
Een half jaar geleden werd er binnen het complex verhuisd naar een iets goedkoper appartement met een tuintje, op de begane grond dus. Wat hogere stookkosten inhoudt en dat is de reden dat medio november de verwarming nog altijd niet aan is geweest. Er is altijd wel een rekening die eigenlijk niet betaald kan worden, voor sommige medicijnen moet worden bijbetaald en er is een eigen bijdrage voor de speciale orthopedische schoenen die hij eens per jaar aangemeten krijgt. Inmiddels heeft hij een relatie met M, die een paar keer per week een portie extra kookt en dit bij hem in de koelkast zet.
M is het zat dat hij over iedere uitgave moet nadenken. In 2017 zei Mark Rutte verbaasd te zijn dat mensen met een uitkering vakantiegeld krijgen. Mensen die thuis zitten hoeven niet op vakantie. Wat meneer Rutte vergeet is dat met het vakantiegeld andere dingen betaald worden, zoals bijvoorbeeld het eigen risico van de ziektekostenverzekering of de rekening van de garage. Of de eigen bijdrage van de orthopedische schoenen. Of gewoon om de voorraadkast een beetje bij te vullen.
M is ook de overheid en haar valse beloften spuugzat! Steeds maar weer hopen dat de dure woorden bewaarheid worden, en elk jaar weer de teleurstelling verwerken. Weer is er een belofte niet uitgekomen, weer is er gelogen. Weer weten dat je er niets bij krijgt, niet eens een prijscompensatie, wetende dat alles alleen maar duurder wordt. Steeds weer zorgen en stress. Als de vaste lasten zijn betaald, blijft er nog wat over? Hoe gaat M het deze maand doen?
Aan al die valse beloftes moet een eind komen, M is heus niet de enige die continu bezig is te overleven in een valse positieve maatschappij. Vals omdat het bijna dagelijks in de krant staat hoe goed het gaat, en dat is bezijden de waarheid. M vindt het hoog tijd dat de leugens gestopt worden en het dringend, zeer dringend tijd is voor verkiezingen!
Het verhaal van M
M is het zat, spuugzat.Hij is het zat om elk dubbeltje om te keren terwijl de overheid steeds maar weer maatregelen verzint om hem nog verder de ellende in te trappen.
Hoe kwam dat zo?
M is een man van midden vijftig. In zijn jonge jaren heeft hij goed zijn boterham verdient. Hij had alles: huisje, vrouw, gezin en drie kinderen. Het lijkt niet op te kunnen totdat zijn hart ermee stopt op zijn 39ste verjaardag. Hij blijkt ook nog diabetes te hebben en er volgt een lange revalidatie. Hij krabbelt op en gaat weer gedeeltelijk aan het werk. In de tien jaar die volgen krijgt hij nog twee keer een hartaanval en uiteindelijk wordt hij, voor wat betreft betaald werk, definitief geveld door een diabetische voet die hem vijf jaar aan de bank gekluisterd houdt. Direct daarop besluit hij te gaan scheiden.
Met het vinden van woonruimte heeft hij geluk. Hij kan terecht in een complex voor 55-plussers waar zorg min of meer geïntegreerd is. Hij bouwt een nieuw bestaan op tussen meubels die hij gevonden heeft in de hoekjes van het internet die ‘gratis af te halen’ heten en met hulp van zijn familie. Met zijn gezondheid gaat het gelukkig ineens veel beter. Hij wil niet stilzitten en gaat als vrijwilliger aan de slag in het betreffende complex in het Grand Café waar de bewoners tussen de middag een maaltijd kunnen eten. Het werk vindt hij leuk, hij houdt van de interactie met andere mensen en hij krijgt betaald in de vorm van een maaltijd.
Die kan hij goed gebruiken, want de huur in het complex is fors en zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering is net iets te hoog om in aanmerking te komen voor subsidies. Door zijn aandoeningen is hij in ieder geval veroordeeld om ieder jaar de € 385,00 aan eigen risico van de ziektekostenverzekering te betalen. Hij heeft een oud autootje dat hem naar de frequente controles in ziekenhuis en bij de wondzorg brengt. Het openbaar vervoer is geen optie, daar doet hij enkele reis vijf kwartier over en moet diverse keren overstappen en afstanden lopen, wat met de beperking van zijn voet niet mogelijk is. Voor de WMO taxi komt hij, omdat zijn uitkering een tikkeltje te hoog is, niet in aanmerking. Een autootje dus, van inmiddels 22 jaar oud dat hij financieel nauwelijks op de weg kan houden. De APK wordt dan ook met angst en beven tegemoet gezien.
Een half jaar geleden werd er binnen het complex verhuisd naar een iets goedkoper appartement met een tuintje, op de begane grond dus. Wat hogere stookkosten inhoudt en dat is de reden dat medio november de verwarming nog altijd niet aan is geweest. Er is altijd wel een rekening die eigenlijk niet betaald kan worden, voor sommige medicijnen moet worden bijbetaald en er is een eigen bijdrage voor de speciale orthopedische schoenen die hij eens per jaar aangemeten krijgt. Inmiddels heeft hij een relatie met M, die een paar keer per week een portie extra kookt en dit bij hem in de koelkast zet.
M is het zat dat hij over iedere uitgave moet nadenken. In 2017 zei Mark Rutte verbaasd te zijn dat mensen met een uitkering vakantiegeld krijgen. Mensen die thuis zitten hoeven niet op vakantie. Wat meneer Rutte vergeet is dat met het vakantiegeld andere dingen betaald worden, zoals bijvoorbeeld het eigen risico van de ziektekostenverzekering of de rekening van de garage. Of de eigen bijdrage van de orthopedische schoenen. Of gewoon om de voorraadkast een beetje bij te vullen.
M is ook de overheid en haar valse beloften spuugzat! Steeds maar weer hopen dat de dure woorden bewaarheid worden, en elk jaar weer de teleurstelling verwerken. Weer is er een belofte niet uitgekomen, weer is er gelogen. Weer weten dat je er niets bij krijgt, niet eens een prijscompensatie, wetende dat alles alleen maar duurder wordt. Steeds weer zorgen en stress. Als de vaste lasten zijn betaald, blijft er nog wat over? Hoe gaat M het deze maand doen?
Aan al die valse beloftes moet een eind komen, M is heus niet de enige die continu bezig is te overleven in een valse positieve maatschappij. Vals omdat het bijna dagelijks in de krant staat hoe goed het gaat, en dat is bezijden de waarheid. M vindt het hoog tijd dat de leugens gestopt worden en het dringend, zeer dringend tijd is voor verkiezingen!
Download hier het formulier om uw verhaal te doen.
spuugzat_jouw_verhaal.docx | |
File Size: | 11 kb |
File Type: | docx |